هوشنگ ابتهاج

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا
سایه‌ی او گشتم و او، بُرد به خورشید مرا

جان دل و دیده منم، گریه‌ی خندیده منم
یارِ پسندیده منم، یار پسندید مرا

کعبه منم، قبله منم، سوی من آرید نماز
کان صنمِ قبله‌نما، خم شد و بوسید مرا

پرتو دیدار خوشش، تافته در دیده‌ی من
آینه در آینه شد، دیدمش و دید مرا

آینه خورشید شود، پیش رخ روشن او
تاب نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

گوهرِ گُم‌بوده نگر، تافته بر فرق فلک
گوهری خوب‌نظر، آمد و سنجید مرا

نور چو فواره زند، بوسه بر این باره زند
رشک سلیمان نگر و غیرت جمشید مرا

هر سحر از کاخ کرم، چون که فرو می‌نگرم
بانگ لک‌الحمد رسد، از مه و ناهید مرا

چون سر زلفش نکشم، سر ز هوای رخ او
باش که صد صبح دمد، زین شب امید مرا

پرتو بی‌پیرهنم، جان رها کرده تنم
تا نشوم «سایه»‌ی خود، باز نبینید مرا

حكايت از کرّگی ُدم نداشتن «احمد شاملو»

حكايت از کرّگی ُدم نداشتن

احمد شاملو 

.... مردی خری دید به گل در نشسته و صاحب خر از بیرون کشیدن آن درمانده. مساعدت را (برای کمک کردن) دست در دُم خر زده قُوَت کرد (زور زد) دُم از جای کنده آمد. فغان از صاحب خر برخاست که «تاوان بده!»

مرد به قصد فرار به کوچه یی دوید، بن بست یافت. خود را به خانه یی درافگند. زنی آنجا کنار حوض خانه چیزی می‌شست و بار حمل داشت (حامله بود). از آن هیاهو و آواز در بترسید، بار بگذاشت (سِقط کرد). خانه خدا (صاحبِ خانه) نیز با صاحب خر هم آواز شد.

ادامه نوشته

تو چه گفتی سهراب؟

تو چه گفتی سهراب؟
قایقی خواهم ساخت ...
با کدوم عمر دراز؟
نوح اگر کشتی ساخت، عمر خود را گذراند
با تبر روز و شبش، بر درختان افتاد

سالیان طول کشید، عاقبت اما ساخت
پس بگو ای سهراب ... شعرنو خواهم ساخت
بیخیال قایق ....
یا که میگفتی ....
تا شقایق هست زندگی باید کرد؟
این سخن یعنی چه؟
با شقایق باشی.... زندگی خواهی کرد
ورنه این شعرو سخن
یک خیال پوچ است
پس اگر میگفتی ...
تا شقایق هست، حسرتی بایدخورد
جمله زیباتر میشد
تو ببخشم سهراب ...
که اگر در شعرت، نکته ای آوردم، انتقادی کردم
بخدا دلگیرم، از تمام دنیا، از خیال و رویا
بخدا دلگیرم، بخدا من سیرم،نوجوانی پیرم
زندگی رویا نیست
زندگی پردرد است
زندگی نامرد است، زندگی نامرد است!.

حکایت نگریستن عزرائیل بر مردی و گریختن او د ر سرای حضرت سلیمان :

حکایت نگریستن عزرائیل بر مردی و گریختن او د ر سرای حضرت سلیمان :

یک روز صبح مردی با عجله به سرای عدل حضرت سلیمان وارد می شود .صورتش از شدت غم زرد و هر دو لبش کبود شده بود .حضرت سلیمان گفت :چه شده است که انقدر هراسان و پریشانی ؟ مرد گفت :عزرائیل را دیدم که با خشم و نفرت مرا نگاه می کرد .از ترسم به این جا پناه آورده ام .حضرت سلیمان گفت :اکنون از من چه می خواهی که بگو برایت انجام دهم .مرد گفت :خواهش می کنم که به باد دستور بدهی تا مرا هرچه زودتر به هندوستان ببرد .تا از دست عزرائیل نجات پیدا کنم .حضرت سلیمان به باد دستور می دهد که هر چه سریع تر این بنده خدا را به هندوستان ببر .فردای آن روز حضرت سلیمان در ملاقاتی به عزرائیل می گوید :چرا آن بنده مسلمان را با خشم و کینه نگاه کرده بودی که از وطن و آشیانه خود آواره شد .عزرائیل گفت : من کی با خشم نگاهش کردم ؛؟ من وقتی که او را د ر رهگذر دیدم تعجب کردم ،چون حضرت حق به من دستور داده بود که امروز جان او را در هندوستان بگیرم .و من تعجب کردم او را اینجا دیدم .زیرا با خود گفتم که اگر او را صد بال و پر هم باشد نمی تواند خود را به موقع به هندوستان برساند و من درآن محل جان او را بگیرم .حضرت سلیمان گفت :الله و اکبر ؛من به باد دستور دادم که هرچه سریع تر او را به هندوستان ببرد ،و او الان هندوستان است.!

هێدی

ته‌مه‌ن ڕۆیی و ئه‌من هه‌رمام به‌ هیوات 

نه‌هیــــــــواكه‌م وه‌دی هات و نه‌ئاوات 

هه‌موو هه‌ردێن ده‌ڵێن (هێدی)سه‌بركه‌ 

له‌ سه‌ر ئه‌و سه‌بره‌ بو ئاوام به‌سه‌رهات 

دیدار و دیوار

روزی مجنون كه در فكر ليلي بود از روی سجاده ي 

 مردی عبور کرد.

 مرد نماز را شکست و گفت:

 

 مردک! در حال راز و نیاز با خدا بودم برای چه این رشته را

 بریدی؟

 

مجنون لبخندی زد و گفت: من عاشق بنده ای بودم و تو را ندیدم اما تو که

 عاشق خدا بودی چطور مرا دیدی؟

ما در نماز سجده به دیدار می بریم 

بیچاره آنکه سجده به دیوار می برد

حافظ

یا رب این نوگل خندان که سپردی به مَنَش
می‌سپارم به «تو» از چشم حسود چمنش

گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور
«دور باد» آفت دور فلک از جان و تنش

گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا
چشم دارم که سلامی برسانی ز مَنَش

به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیاه
جای دل‌های عزیز است به هم برمزنش

گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد
محترم دار در آن طره عنبرشکنش

در مقامی که به یاد لب او می نوشند
سفله آن مست که باشد خبر از خویشتنش

عِرض* و مال از در میخانه نشاید اندوخت
هر که این آب خورَد رخت به دریا فکنش

هر که ترسد ز ملال، اندُه عشقش نه حلال
سر ما و قدمش یا لب ما و دهنش

شعر «» همه بیت الغزل معرفت است

آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش

ئه‌زانی دڵم چه‌ند ته‌نگه‌ گوڵم ؟

گوڵم

گوڵم ئه‌ی ناسکه‌ سه‌وزی ده‌شت و ڕووبار

ئه‌ی پێکه‌نینی خۆره‌تاو

له چرپه‌ی باران و نساری چیا دا

گوڵم من له‌ دڵته‌نگی هه‌ور و با دا ئه‌دوێم و

تۆ حیکایه‌تی ئه‌وین و تاسه‌ی خه‌ونه‌کانی هه‌ورامانت له‌ لایه‌

گوڵم من له‌ دوایین هه‌ناسه‌کانی ئاشقێکی بریندار

له‌ گۆرانی وڵاتێکی خه‌مبار ئه‌خوێنم

تۆ هێنده‌ی په‌پووله‌یه‌کی سه‌وزتر له‌ سه‌وز

له‌ حه‌زی سه‌ما و ماچی گوڵ دا ئه‌فڕی

گوڵم، گوڵم ئه‌زانی دڵم چه‌ند ته‌نگه‌ ؟

ئه‌وه‌نده‌ی که‌ تۆ لێم دووری، من له‌ مه‌رگی ناکاو نزیکم .

ئه‌وه‌نده‌ی ژیانی تۆ تامه‌زرۆی هه‌ڵپه‌ڕکێ و ئاواز و خه‌ونی خۆشه‌

من په‌رۆشی ساته‌وه‌ختێکم

بزه‌ی تۆ ببێته‌ تابلۆیه‌ک له‌ دیمه‌نه‌کانی به‌هه‌شت و

من نه‌ بم، ماچێکی منداڵانه‌ی پێ بسپێرم, گوڵم .

ئای گوڵم

ئێستا که‌ تۆ هێنده‌ی هه‌موو باڵه‌نده‌یه‌ک و

هێنده‌ی هه‌موو کچانی ئاشقی وڵاتی دایکم

حه‌زت له‌ ژیانێکه‌ به‌ قه‌د ژوورێکی پڕ له‌ ڕاز و ئاواز

من چه‌ند دڵره‌ق ئه‌بم ئه‌گه‌ر نه‌تگرمه‌ باوه‌ش و

چه‌پکه‌ گوڵێک له‌ ئازادی و ئاواز و

خۆزگه‌ی به‌خته‌وه‌ریت پێنه‌به‌خشم گوڵم .

گوڵم ئای گوڵم

ئه‌زانی دڵم چه‌ند ته‌نگه‌ گوڵم ؟

س.  ساعدی

پاييز

گه رگه‌ڕای به‌شوێن پاییزدا

مه‌چۆ بۆ‌هیچ شوێنێکی تر

دڵم نه‌بێ

گه‌ر گه‌ڕای به‌شوێن به‌هاردا

بۆ هه‌رشوێنێ ئه‌چی بچۆ

...دڵم نه‌

بێ !

شێرکۆ بێکه‌س